ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΕΣΕΨΙΟΝ ΜΑΣ.

 

ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Τα μνημεία της Ακρόπολης άντεξαν στις καταστροφές των περασμένων αιώνων, τόσο από τους αρχαίους χρόνους όσο και εκείνων του Μεσαίωνα. Μέχρι τον 17ο αιώνα, ξένοι περιηγητές που επισκέπτονταν τα μνημεία τα απεικονίζουν στα νεοκλασικά κτίρια, όλα άθικτα. Αυτό παρέμεινε μέχρι τα μέσα του ίδιου αιώνα, όταν τα Προπύλαια ανατινάχθηκαν ενώ χρησιμοποιήθηκαν ως πυριτιδαποθήκη. Τριάντα χρόνια αργότερα, οι Οθωμανοί κατακτητές αποσυναρμολόγησαν τον γειτονικό ναό της Αθηνάς Νίκης για να χρησιμοποιήσουν τα υλικά του για την ενίσχυση της οχύρωσης της Ακρόπολης. Η πιο θανατηφόρα χρονιά, ωστόσο, για την Ακρόπολη, ήταν το 1687, όταν πολλά από τα αρχιτεκτονικά μέλη του κτιρίου κάηκαν σε μια μεγάλη πυρκαγιά και έπεσαν σε σωρούς γύρω από το λόφο της Ακρόπολης, που προκλήθηκε από μια βόμβα από τα ενετικές δυνάμεις. Οι ξένοι περαστικοί από την Ακρόπολη εκείνη την εποχή μέσα από τα χαλάσματα άρχισαν να παίρνουν διάφορα γλυπτά ως αναμνηστικά. Ήταν τον 19ο αιώνα που ο Λόρδος Elgin αφαίρεσε αρχιτεκτονικά γλυπτά από τη ζωφόρο, τις μετόπες και τα αετώματα του κτιρίου της Ακρόπολης και τα μετέφερε στο Λονδίνο.

Το 1833, η τουρκική φρουρά αποχώρησε από την Ακρόπολη. Αμέσως μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ξεκίνησαν οι συζητήσεις σχετικά με την κατασκευή ενός Μουσείου της Ακρόπολης στο λόφο της Ακρόπολης. Το 1863, αποφασίστηκε ότι πρέπει να κατασκευαστεί το Μουσείο σε μια τοποθεσία στα νοτιοανατολικά του Παρθενώνα και τέθηκαν οι βάσεις του στις 30 Δεκεμβρίου του 1865.

Το οικοδομικό πρόγραμμα για το Μουσείο είχε υπό την προϋπόθεση ότι το ύψος του δεν θα ξεπερνά το ύψος του στυλοβάτη του Παρθενώνα. Με μόνο 800 τετραγωνικά μέτρα στο χώρου δαπέδου, το κτίριο γρήγορα φάνηκε να είναι ανεπαρκές για να φιλοξενήσει τα ευρήματα των μεγάλων ανασκαφών της Ακρόπολης που άρχισαν το 1886. Ένα δεύτερο μουσείο είχε ανακοινωθεί το 1888, το λεγόμενο Μικρό Μουσείο. Τελικές αλλαγές συνέβησαν ωστόσο τα έτη 1946 – 1947 με το δεύτερο Μουσείο να κατεδαφίζεται και να μεγενθύνεται εμφανώς το πρώτο.

Από τη δεκαετία του 1970, το Μουσείο δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει ικανοποιητικά με τον μεγάλο αριθμό των επισκεπτών που διέρχονταν από τις πόρτες του. Η ακαταλληλότητα του χώρου συχνά προκαλούσε προβλήματα και υποβάθμιζε την αίσθητική των αριστουργημάτων του Βράχου της Ακρόπολης.

Την ιδέα για το Μουσείο της Ακρόπολης διατύπωσε πρώτος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 1976. Επέλεξε επίσης το χώρο, στον οποίο τελικά κατασκευάστηκε το Μουσείο, δεκαετίες αργότερα. Με τη διεισδυτική όραση του, Κ. Καραμανλή ορίστηκε η ανάγκη να βρεθούν τα μέσα για έναν νέο Μουσείο εξοπλισμένο με όλες τις τεχνικές εγκαταστάσεις για τη διατήρηση των ανεκτίμητων ελληνικών χειροποίητων αντικειμένων, όπου θα επανένωναν τελικά τα γλυπτά του Παρθενώνα.

Για τους λόγους αυτούς, διεξήχθησαν δύο αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί το 1976 και το 1979, αλλά χωρίς επιτυχία. Το 1989, η Μελίνα Μερκούρη, η οποίος ως Υπουργός Πολιτισμού ταύτισε την πολιτική της με το αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο, ξεκίνησε έναν διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ακυρώθηκαν μετά την ανακάλυψη μιας μεγάλης οικιστικής περιοχής στο οικόπεδο Μακρυγιάννη που χρονολογείται από την αρχαϊκή στην Παλαιοχριστιανική Αθήνα. Η ανακάλυψη αυτή, έπρεπε τώρα να ενσωματωθεί στο νέο Μουσείο που επρόκειτο να κατασκευαστεί σε αυτή την τοποθεσία.

Κατά το έτος 2000, ο Οργανισμός Ανέγερσης του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης ανακοίνωσε μια πρόσκληση σε έναν νέο διαγωνισμό, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συμφωνία με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτός ο διαγωνισμός απέδωσε καρπούς με την απονομή του σχεδιασμού στον Bernard Tschumi, τον Μιχάλη Φωτιάδη και τους συνεργάτες τους και την ολοκλήρωση της κατασκευής το 2007.

Σήμερα, το νέο Μουσείο της Ακρόπολης έχει συνολική έκταση 25.000 τετραγωνικών μέτρων, με εκθεσιακό χώρο άνω των 14.000 τετραγωνικών μέτρων, δέκα φορές περισσότερο από ό, τι εκείνη του παλαιού μουσείου στο λόφο της Ακρόπολης. Το νέο Μουσείο προσφέρει όλες τις υπηρεσίες που απαιτούνται από ένα παγκόσμιο μουσείο του 21ου αιώνα.